فیلم Pickpocket 1959

مارتین لاسال در این فیلم به‌خوبی نقش دزد کوچک ("میشل") را ایفا می‌کند که به‌سختی از روزی به روز دیگر زندگی می‌کند، با همان کت و شلوار و در اتاقی کوچک که حتی درش قفل نمی‌شود. او زمان خود را با دوستش "ژاک" (پی‌یر لیماری) می‌گذرانند و هر دو به "ژان" (ماری‌کا گرین) که همسایه مادر رو به افول او (دالی اسکال) است، علاقه‌مند می‌شوند....

مارتین لاسال در این فیلم به‌خوبی نقش دزد کوچک ("میشل") را ایفا می‌کند که به‌سختی از روزی به روز دیگر زندگی می‌کند، با همان کت و شلوار و در اتاقی کوچک که حتی درش قفل نمی‌شود. او زمان خود را با دوستش "ژاک" (پی‌یر لیماری) می‌گذرانند و هر دو به "ژان" (ماری‌کا گرین) که همسایه مادر رو به افول او (دالی اسکال) است، علاقه‌مند می‌شوند. راستش را بخواهید، در این تکه‌زندگی که رابرت برسون به ما نشان می‌دهد، اتفاق خاصی نمی‌افتد. ما کمی از هنرهای ظریف شغل او و تکنیک‌های پلیس را می‌آموزیم - به‌ویژه "بازرس" زیرک (ژان پله‌گری) که در طول این درام 75 دقیقه‌ای، مانند یک بازی گربه و موش با او می‌رقصد تا او را به دام بیندازد! بیشتر وقت‌ها این فیلم قابل تماشا است اما کمی ساده به نظر می‌رسد؛ عکاسی ما را به نوعی صمیمیت می‌برد که به ما کمک می‌کند بیشتر در موقعیت‌ها غوطه‌ور شویم. ما مانند مگسی بر روی دیوار هستیم و حس می‌کنیم که چه چیزی این شخصیت غمگین و نارضایتی را که راضی است دائماً ریسک کند تا فقط نانی به دست آورد، به جلو می‌برد؛ به‌طور تقریبی او دعوت به کشف می‌کند در حالی که زندگی‌اش خالی از هدف به نظر می‌رسد. حتی به نظر نمی‌رسد که در حین انجام دزدی‌های کوچک یا فرار از دست پلیس، احساس آدرنالینی وجود داشته باشد! دیالوگ‌ها و موسیقی همراه، به‌صورت محدودی استفاده شده‌اند و ما باید این قطعه سینمایی که به‌صورت اپیزودیک ساخته شده را با استفاده از تصاویر دقیق و تخیل خود دنبال کنیم - و این واقعاً خوب عمل می‌کند. این فیلم نمونه‌ای عالی از اصل "کمتر، بیشتر است" است و ارزش تماشا دارد.