فیلم Line of Duty 2019

وقتی درباره یک فیلم صحبت می‌کنید، معمولاً عبارت «چقدر بد است که خوب است» را می‌شنوید. این به این معناست که حتی اگر فیلمی وحشتناک باشد، چیزی در آن وجود دارد که باعث نمی‌شود کاملاً از آن متنفر شوید. این موضوع مرا به یاد _Line of Duty_ می‌اندازد. اگر عنوان کلیشه‌ای این فیلم نشانه‌ای از نوع آن نبود، شاید توضیحات رسمی به شما کمک کند: «یک...

وقتی درباره یک فیلم صحبت می‌کنید، معمولاً عبارت «چقدر بد است که خوب است» را می‌شنوید. این به این معناست که حتی اگر فیلمی وحشتناک باشد، چیزی در آن وجود دارد که باعث نمی‌شود کاملاً از آن متنفر شوید. این موضوع مرا به یاد _Line of Duty_ می‌اندازد. اگر عنوان کلیشه‌ای این فیلم نشانه‌ای از نوع آن نبود، شاید توضیحات رسمی به شما کمک کند: «یک پلیس بدنام در مسابقه‌ای با زمان قرار می‌گیرد تا قربانی یک آدم‌ربایی را پیدا کند که به‌طور تصادفی او را کشته است.» آرون اکهارت در این فیلم بازی می‌کند و تمام تلاش خود را با یک فیلمنامه ضعیف، ابتدایی و معمولی به کار می‌برد. اما مشکل اصلی کارگردانی است که از نظر لحن بسیار ناهمگون است و لحظات خنده‌داری دارد که در تصور یک فیلم تنش‌زا و پر سرعت قرار نمی‌گیرد. تصور کنید اگر هر ده دقیقه در _End of Watch_، جیک جیلنهال یا مایکل پنیا متوقف شوند و یک جمله خنده‌دار به سبک آرنولد شوارتزنگر بگویند. گاهی اوقات، اگر به درستی در یک فیلم انجام شود، کار می‌کند. اما در _Line of Duty_، این اتفاق نمی‌افتد. من در طول فیلم مرتباً چشمانم را به نشانه ناامیدی می‌چرخاندم. این یک فیلم اکشن کاملاً معمولی است، اما به طور کلی نتوانستم از آن متنفر شوم. در این فیلم چیزهای احمقانه زیادی وجود دارد، چه صحنه‌های غیرضروری اتاق خبر و یوتیوبرها، و چه زمانی که اتاق خبر با خوشحالی درباره «خبر داغ» خود صحبت می‌کند، در حالی که فیلم به‌طور مکرر یادآوری می‌کند که همه چیز به‌صورت زنده پخش می‌شود و هر کسی می‌تواند آن را ببیند، بنابراین در واقع اتاق خبر «خبر اختصاصی» ندارد. یا اینکه وقتی اتاق خبر یک هلی‌کوپتر خبری برای پوشش یک آتش‌سوزی خانگی می‌فرستد - آتش‌سوزی که از بدترین CGI استفاده کرده که تا به حال دیده‌ام - در هلی‌کوپتر تنها یک خلبان وجود دارد. نه دوربین‌بردار، نه خبرنگار، فقط یک خلبان که بی‌خیال مشغول کار خود است. خلبانی که وقتی دو نفر در عقب هلی‌کوپتر در حال دعوا هستند و مکان‌هایشان را عوض می‌کنند، هرگز به فکر نشستن هلی‌کوپتر یا نزدیک کردن آن به زمین نمی‌افتد. این فیلم پر از این نوع مسائل است. همانطور که گفتم، در طول فیلم مرتباً چشمانم را به نشانه ناامیدی می‌چرخاندم، اما در پنج دقیقه آخر چیزی اتفاق می‌افتد که باعث می‌شود بلند بخندم و متوجه شوم که آنها به‌طور کامل به آن B movie بودن متعهد شده‌اند و ممکن است این عمداً بوده باشد. این‌گونه به نظر می‌رسد که آن‌ها به‌طور آگاهانه تصمیم گرفته‌اند که میزان «چیزهای بی‌معنی» را تا حداکثر برسانند و این فیلم را از یک صخره به پایین پرتاب کنند در حالی که یک بطری آبجو در دست دارند و با دو انگشت وسط به دنیا نشان می‌دهند که در حال سقوط در شعله‌های آتش هستند. به هر حال، این فیلم را تماشا کنید، اما مطمئن شوید که یک کاسه بزرگ پاپ‌کرن دارید و مغزتان در حالت کم‌مصرف قرار دارد.