فیلم Hamburger Hill 1987

اثر چرخ‌گوشت. فیلم «هامبرگر هیل» به‌طور ناعادلانه‌ای در سایه آثار تحسین‌شده‌ای چون «پلاتون» و «جلیقه فولادی» فراموش شده است، اما می‌تواند با افتخار پرچم خود را به اهتزاز درآورد. در این فیلم، کارگردان جان اروین و نویسنده جیمز کاراباتوس به موضوع با صداقت انسانی و تازه‌ای نزدیک می‌شوند و بینندگان را به ذهنیت سربازان آمریکایی در ویتنام آشنا می‌کنند، در حالی که آنها با زندگی در...

اثر چرخ‌گوشت. فیلم «هامبرگر هیل» به‌طور ناعادلانه‌ای در سایه آثار تحسین‌شده‌ای چون «پلاتون» و «جلیقه فولادی» فراموش شده است، اما می‌تواند با افتخار پرچم خود را به اهتزاز درآورد. در این فیلم، کارگردان جان اروین و نویسنده جیمز کاراباتوس به موضوع با صداقت انسانی و تازه‌ای نزدیک می‌شوند و بینندگان را به ذهنیت سربازان آمریکایی در ویتنام آشنا می‌کنند، در حالی که آنها با زندگی در این کشور قبل از حمله به تپه‌ای استراتژیک دست و پنجه نرم می‌کنند. نبردی که بازماندگان آن جنگ خونین آن را «هامبرگر هیل» می‌نامند. صرف‌نظر از احساسات شخصی درباره جنگ و سیاست‌های مربوط به آن، واقعیت این است که فیلم‌های ویتنام معمولاً بر خلاف شجاعت مردان و پسرانی که وظیفه‌ای که دولتشان تعیین کرده بود را انجام می‌دادند، به اشتباهات و جنبه‌های خودخواهانه حضور آمریکا در ویتنام می‌پردازند. «هامبرگر هیل» به این موضوع پرداخته و این را با افتخار بیان می‌کند. ریتم فیلم عمدی و ادبی است و به تدریج به حمله به تپه 937 می‌رسد و در طول مسیر لحظات اکشن مختصری وجود دارد که به تناسب و عذاب تماشاگر افزوده می‌شود. بازیگری در این فیلم همیشه هوشمندانه نیست و بازیگران جوانی در آن حضور دارند که برخی از آنها به ستاره‌های معروف تبدیل شده‌اند و برخی دیگر به دلایل مختلف در سطحی متناسب با توانایی‌هایشان قرار گرفته‌اند. اما این نیز یک تاکتیک هوشمندانه به نفع فیلم است، چرا که در اینجا نیازی به ستاره‌های بزرگ نیست و بازیگران جوان بدون بار اضافی و تیترهای جنجالی، برای نمایش سربازانی در دنیایی غریب مناسب به نظر می‌رسند، بسیاری از آنها جان خود را در «هامبرگر هیل» از دست می‌دهند. در مورد شخصیت کورتنی بی. ونس، او در این فیلم به‌طرز عجیبی ناپایدار به نظر می‌رسد. یک لحظه او به شدت سیاسی و نژادپرستانه است و لحظه‌ای بعد واقعا به دیگران اهمیت می‌دهد... و دوباره به موضوع نژاد برمی‌گردد... و سپس دوباره به دیگران اهمیت می‌دهد. او واقعاً باید یک مسیر را انتخاب کرده و به آن پایبند باشد، زیرا به نظر می‌رسد همزمان در دو جهت حرکت می‌کند. اما در کل، این فیلم به‌عنوان پسرعمو فراموش‌شده «پلاتون» شناخته می‌شود. این فیلم به اندازه «پلاتون» خوب نیست، اما از نظر کیفیت کلی از «جلیقه فولادی» قوی‌تر است. قوت این فیلم از تلاش برای به تصویر کشیدن وقایع بدون بزرگ‌نمایی یا درام‌های قهرمانانه نشأت می‌گیرد. آنها سعی می‌کنند تا آنجا که ممکن است یک فیلم جنگی ساده ارائه دهند. هیچ اودیسه بزرگ، هیچ نکته اخلاقی و هیچ دیدگاه واقعی درباره ویتنام در مقایسه با سایر جنگ‌ها وجود ندارد. فقط یک فیلم جنگی ساده و بس. این فیلم مشابه «نجات سرباز رایان» است که توانسته هم یک بیانیه حامی سربازان ارائه دهد و هم ضد جنگ باشد. این یک خط باریک برای رفتن است، اما آنها با مهارتی که برای نمایش وحشیگری مطلق و انسانیت سربازانی که در آن شرایط وحشتناک قرار دارند، نیاز است، این کار را انجام می‌دهند.