بیوگرافی
مانوئل د اولیورا در ۱۱ دسامبر ۱۹۰۸ در پورتو، پرتغال به دنیا آمد. خانواده‌اش صنعتگران ثروتمندی بودند. اولیورا در گالیسیا، اسپانیا تحصیل کرد و هدفش به عنوان یک نوجوان تبدیل شدن به یک بازیگر بود. او در سن ۲۰ سالگی در مدرسه بازیگری رینو لوپو، فیلم‌ساز ایتالیایی ثبت‌نام کرد، اما...
مانوئل د اولیورا در ۱۱ دسامبر ۱۹۰۸ در پورتو، پرتغال به دنیا آمد. خانواده‌اش صنعتگران ثروتمندی بودند. اولیورا در گالیسیا، اسپانیا تحصیل کرد و هدفش به عنوان یک نوجوان تبدیل شدن به یک بازیگر بود. او در سن ۲۰ سالگی در مدرسه بازیگری رینو لوپو، فیلم‌ساز ایتالیایی ثبت‌نام کرد، اما بعداً وقتی مستند والتر روتمن به نام برلین: سمفونی یک شهر را دید، نظرش تغییر کرد. این موضوع او را به کارگردانی اولین فیلمش، که آن هم مستند بود، با عنوان دوورو، فاینا فلوویال (۱۹۳۱) ترغیب کرد. او همچنین در دومین فیلم صدادار پرتغالی، آهنگ لیسبون (۱۹۳۳) بازی کرد. اولین فیلم بلند او خیلی دیرتر، در سال ۱۹۴۲ به نام آنیکی-بوبا، که تصویری از کودکان خیابانی پورتو بود، منتشر شد و در زمان اکران شکست تجاری را تجربه کرد و ارزش آن تنها با گذر زمان شناخته شد. این مشکل او را مجبور کرد تا پروژه‌های فیلم‌سازی دیگری که درگیر آن‌ها بود را کنار بگذارد و خود را به مدیریت تاکستان خانوادگی‌اش اختصاص دهد. او در سال ۱۹۵۶ با فیلم هنرمند و شهر دوباره به عرصه فیلم بازگشت، کاری که نقطه عطفی در مفهوم اولیورا از سینما بود. در سال ۱۹۶۳، عمل بهار (مراسم بهار)، مستندی که نمایش سالانه‌ای از یک نمایش عاشقانه را به تصویر می‌کشید، نقطه عطفی در حرفه‌اش بود. این بلافاصله با فیلم شکار (۱۹۶۴) که فیلمی تیره و تار بود و با لحن‌های شاد مستند قبلی‌اش تضاد داشت، دنبال شد. با وجود تحسین گسترده‌ای که هر دو فیلم به دست آوردند، او تا دهه ۱۹۷۰ به صندلی کارگردانی برنگشت. از سال ۱۹۹۰ (زمانی که ۸۲ ساله شد) حداقل هر سال یک فیلم ساخته است. اولیورا گفته است که او فیلم‌ها را صرفاً به خاطر لذت از انجام آن کارگردانی می‌کند، صرف نظر از واکنش منتقدان. او زندگی آرامی دور از توجهات عمومی را حفظ کرده است، با وجود افتخارات متعدد از جمله جشنواره‌های فیلم کن، ونیز و مونترال. او در سال‌های ۱۹۸۵ و ۲۰۰۴ دو شیر طلایی برای کارنامه‌اش و در سال ۲۰۰۸ یک نخل طلایی برای دستاوردهای عمرش دریافت کرده است.
نمایش بیشتر
