فیلم Blackmail 1929

نسخه صامت این فیلم را به‌تازگی دیدم که با همراهی پیانو به‌خوبی اجرا شده بود و به درام، که به‌طور قابل توجهی کمی طولانی بود، افزود. "آلیس" (آنی آندرا) با دوست‌پسر پلیسش "فرانک" (جان لانگدن) دچار یک مشاجره بی‌معنی می‌شود و سپس به‌طور احمقانه‌ای با یک هنرمند نفرت‌انگیز (سیرل ریچارد) که سعی دارد تا حد زیادی شانسش را امتحان کند، ارتباط برقرار می‌کند. او به‌طور...

نسخه صامت این فیلم را به‌تازگی دیدم که با همراهی پیانو به‌خوبی اجرا شده بود و به درام، که به‌طور قابل توجهی کمی طولانی بود، افزود. "آلیس" (آنی آندرا) با دوست‌پسر پلیسش "فرانک" (جان لانگدن) دچار یک مشاجره بی‌معنی می‌شود و سپس به‌طور احمقانه‌ای با یک هنرمند نفرت‌انگیز (سیرل ریچارد) که سعی دارد تا حد زیادی شانسش را امتحان کند، ارتباط برقرار می‌کند. او به‌طور تصادفی و به‌طرز خشونت‌آمیزی این هنرمند را از میان برمی‌دارد. از ترس اینکه کسی حرفش را باور نکند و به‌جای تماس با مقامات، از صحنه فرار می‌کند - اما نه قبل از اینکه دیده شود و به‌طور بعدی با خواسته‌های فاسد باج‌گیرش (که به‌خوبی انتخاب شده، دونالد کالتروپ) روبه‌رو می‌شود. در همین حال، پلیس در تحقیقات خود دچار اشتباه می‌شود و یک تراژدی دیگر رخ می‌دهد - که باعث می‌شود "آلیس" بیچاره با احساس گناه بیشتری دست و پنجه نرم کند! تنها چیزی که عادت کردن به آن کمی زمان می‌برد، طبیعت واقعاً ایستا عکاسی است، اما وقتی دیدگاهی را اتخاذ کنید که شما در همان صندلی (در سینما) به‌عنوان دوربین‌بردار نشسته‌اید، این واقعاً به‌خوبی عمل می‌کند و ما بیشتر در داستان محکومیت و فریب غرق می‌شویم. عنوان‌های بین‌فصل به‌طور محدود اما به‌خوبی توانایی ذاتی هیچکاک را برای بیان داستان با استفاده از فناوری محدود در سال ۱۹۲۹ تقویت می‌کند، که بر نور، سایه و محیط اطراف شخصیت‌ها تأکید دارد. به‌نظرم نسخه ناطق که تقریباً بلافاصله پس از آن منتشر شد، نمی‌توانست به همین اندازه مؤثر باشد.