فیلم The Stepford Wives 2004

**بازسازی کمدی گیج‌کننده از فیلم اصلی 1975** زوجی (نیکول کیدمن و متیو براودریک) از نیویورک به استپفورد، کنتیکت نقل مکان می‌کنند، جایی که بسیاری از همسران روستا به طور کامل به شوهران، خانه و باغ خود و همچنین نگهداری از خود و آماده‌سازی برای روابط جنسی اختصاص دارند. شوهر به یک سازمان مرموز مردانه در شهر می‌پیوندد که به نظر می‌رسد در حال انجام کارهای مشکوک...

**بازسازی کمدی گیج‌کننده از فیلم اصلی 1975** زوجی (نیکول کیدمن و متیو براودریک) از نیویورک به استپفورد، کنتیکت نقل مکان می‌کنند، جایی که بسیاری از همسران روستا به طور کامل به شوهران، خانه و باغ خود و همچنین نگهداری از خود و آماده‌سازی برای روابط جنسی اختصاص دارند. شوهر به یک سازمان مرموز مردانه در شهر می‌پیوندد که به نظر می‌رسد در حال انجام کارهای مشکوک است. بت میدر بازیگر بهترین دوست جوآنا است و گلن کلوز و کریستوفر واکن به عنوان رهبران جامعه اشرافی حضور دارند. «همسران استپفورد» (2004) یک بازسازی کمدی گیج‌کننده از فیلم نمادین 1975 است. این فیلم به‌نظر می‌رسد که ممکن است یک کمدی سرگرم‌کننده باشد و تا حدی هم هست، اما با یک شخصیت کلیشه‌ای آزاردهنده و نوشته‌ای سردرگم که نتیجه مدیریت ضعیف است، آسیب می‌بیند؛ بازنویسی‌ها و برداشت‌های دوباره موجب مختل شدن پیوستگی داستان و ایجاد نقص‌های داستانی شده است. مشخص‌ترین مثال این است که به‌طور ضمنی بیان می‌شود همسران با ربات‌ها جایگزین شده‌اند؛ به‌عنوان مثال، یک زن به‌عنوان دستگاه خودپرداز استفاده می‌شود. اما در پایان، جوآنا (کیدمن) متوجه می‌شود که آن‌ها فقط با میکروچیپ‌هایی که در مغزشان کار گذاشته شده، شستشوی مغزی شده‌اند. اگر این درست باشد، چرا نسخه‌ای اندروید از جوآنا وجود داشت؟ آیا مردان می‌توانند بین مدل ربات یا مدل انسانی با میکروچیپ انتخاب کنند؟ آیا آن‌ها «لوازم جانبی» انتخاب می‌کنند؟ هیچ‌کدام از این‌ها توضیح داده نمی‌شود. این فیلم 92 دقیقه طول می‌کشد و در کنتیکت و نیویورک/نیوجرسی فیلم‌برداری شده است. نمره: D+ با وجود بازیگران معروف، این فیلم واقعاً ضعیف و نامنظم است و بیشتر به ستاره‌ها مربوط می‌شود تا هر داستان منسجم دیگری. «جوآنا» (نیکول کیدمن)، که یک مدیر تلویزیونی است، برای مدت طولانی با فشار زیادی کار کرده و دچار ضعف روحی می‌شود و توسط شوهر کسل‌کننده‌اش «والتر» (متیو براودریک) به باغ‌ها و چمن‌های مرتب استپفورد در کنتیکت فرستاده می‌شود. آن‌ها خیلی زود متوجه می‌شوند که اینجا احتمالاً بی‌روح‌ترین و بی‌جاذبه‌ترین مکان روی کره زمین است. همه همسایگان آن‌ها همسرانی دارند که برای جایزه «زنی بی‌محتوا» رقابت می‌کنند - به ظاهر خود، لباس‌ها، موها و باغ‌هایشان اهمیت می‌دهند - در حالی که مردان، تحت نظارت «مایک ولینگتون» (کریستوفر واکن) و همسر فوق‌العاده زیبا و سرزنده‌اش «کلر» (گلن کلوز) به نظر می‌رسد زندگی راحتی دارند. خوشبختانه، «بابی» (بت میدر) تنها صدای نزدیک به عقل در این واحه کمال زنانه، به «جوآنا» امیدی می‌دهد، اما چقدر طول می‌کشد که آن‌ها هم تسلیم تأثیرات مرموز اسپا و باشگاه مردان شوند؟ واقعاً چیز زیادی برای دوست داشتن یا لذت بردن در این فیلم وجود ندارد. برای اینکه این فیلم موفق شود، نیاز به شوخی و جذابیت بیشتری روی صحنه داشت. روایت به‌طرز مسطح و بی‌حرکت پیش می‌رود و چیز زیادی برای ما باقی نمی‌گذارد. میدر احتمالاً بهترین شانس را برای تزریق مقداری شخصیت به داستان دارد، اما حتی او نیز با دیالوگ‌های طولانی و ارائه بی‌روح دست و پنجه نرم می‌کند. ظاهر فیلم خوب است و قطعاً تلاش‌هایی در این زمینه انجام شده است، اما بقیه آن واقعاً ضعیف و ناامیدکننده است. فیلم 1975 عالی نیست، اما به مراتب بهتر از این است.