فیلم The Beach 2000

دور شدن از همه چیز ممکن است بهشت کامل نباشد؟ من این فیلم را هنگام اکران اولیه‌اش دیدم و احساس کردم که بخش پایانی فیلم آن را ضعیف کرده است و صدای راوی از essence داستان کاسته است، بنابراین به نظرم متوسط آمد. اما در تماشای مجدد آن در طول سال‌ها، از یک صحنه بازی‌های آرکید افسوس خوردم و از اینکه رابرت کارلایل نقش بیشتری نداشت،...

دور شدن از همه چیز ممکن است بهشت کامل نباشد؟ من این فیلم را هنگام اکران اولیه‌اش دیدم و احساس کردم که بخش پایانی فیلم آن را ضعیف کرده است و صدای راوی از essence داستان کاسته است، بنابراین به نظرم متوسط آمد. اما در تماشای مجدد آن در طول سال‌ها، از یک صحنه بازی‌های آرکید افسوس خوردم و از اینکه رابرت کارلایل نقش بیشتری نداشت، گله کردم، اما اکنون این فیلم به گونه‌ای است که کاملاً با تولید دنی بویل هم‌راستا هستم و حالا فکر می‌کنم داستان را با دقت و احساس عمیق به هم پیوسته است. لئوناردو دی‌کاپریو در نقش ریچارد، یک کوله‌گرد است که به دنبال کمی بیشتر در زندگی می‌گردد. پس از ملاقات با دافی (رابرت کارلایل فوق‌العاده)، که شخصیتی دیوانه و معتاد به حشیش دارد، از وجود یک جزیره بهشتی آگاه می‌شود که تمام آنچه را که در زندگی آرزو کرده، در خود دارد. رسیدن به آنجا به او ماجراجویی و خطری را که می‌خواهد، می‌دهد، زیرا آنجا به نظر می‌رسد که رویایی است، بهشت کامل جدا از تمدن... فیلم به طور واضح به دو بخش تقسیم می‌شود. نیمه اول، ریچارد و افرادی را که او قانع می‌کند تا به این جزیره بهشتی سفر کنند، معرفی می‌کند. سپس ما سفر آنها را دنبال می‌کنیم که به خوبی شخصیت‌ها را به تصویر می‌کشد؛ آنها با موانع روبرو می‌شوند و در طول مسیر از یکدیگر می‌آموزند. نیمه دوم بسیار ارزش انتظار را دارد، زیرا در اینجا داستان به گونه‌ای پیش می‌رود که بیننده را به تفکر وا می‌دارد؛ اینجا ایده‌آل است، زیباست، نزدیک به کمال است، اما هر جا که جامعه‌ای وجود داشته باشد، مسائل شخصی، حسادت‌ها، جویندگان قدرت و غیره نیز وجود خواهند داشت. به طور خلاصه، محیط ممکن است کامل باشد، اما وضعیت انسانی به دور از کمال است. من اکنون این فیلم را دوست دارم، عملکرد دی‌کاپریو را دوست دارم؛ یک جویای هیجان مغرور که در آستانه یک بیداری قرار دارد، به خوبی برای او طراحی شده و او آن را با مجموعه‌ای ماهرانه از احساسات ارائه می‌دهد. کارگردان دنی بویل به خوبی بین لذت‌های بهشت و اعوجاج‌های ناراحت‌کننده شخصیت‌های مختلف در جامعه تعادل برقرار می‌کند و عکاسی داریوش خندجی واقعاً زیباست (لوکیشن‌های تایلند). این فیلم ناگزیر با مقایسه‌های قابل توجهی با «خدایان مگس» و «قلب‌های تاریکی» روبرو می‌شود و بله، این مقایسه‌ها منصفانه هستند، اما این واقعیت را که این فیلم برای نسل مدرن خود یک اثر خوب است، کمرنگ نمی‌کند و نکته اصلی داستان برای همه مرتبط است. طرفداران رمان نسبت به این اقتباس سینمایی بسیار دوپهلو خواهند بود، اما به نظر من این فیلم در تماشای مجدد بهتر می‌شود. ۸ از ۱۰ ما خوش‌شانس هستیم که عکاسی برخی از زیباترین مناظر زمین را به تصویر می‌کشد، در حالی که بقیه این اقتباس از کتاب الکس گارلند واقعاً خسته‌کننده است. درباره چیزهای زیبا صحبت کنیم، لئوناردو دی‌کاپریو هنوز هم بخشی از جوانی «رومئو و ژولیت» (۱۹۹۶) را در خود دارد که به تایلند می‌رسد. پس از یک ملاقات با یک اسکاتلندی مرموز (رابرت کارلایل) که مدت زیادی دوام نمی‌آورد، او نقشه‌ای به دست می‌آورد که او و چند همراه سفرش را به سوی جزیره بهشتی که از مسیرهای معمول دور است، هدایت می‌کند. پس از چند تجربه دشوار که به همه یادآوری می‌کند چرا به آنجا وحشی می‌گویند، آنها به جایی می‌رسند که «سال» (تیلدا سوئینتن) در حال حاضر اردوگاهی برپا کرده و با آنچه به نوعی کمون طبیعی است، قوانینی سخت برای کسانی که می‌خواهند آنجا بمانند، دارد. در ابتدا، این ایدیل برای همه کار می‌کند، اما یک سفر به شهر برای تهیه مایحتاج رابطه ریچارد و میزبانش را بازتعریف می‌کند و حماقت او راهی برای دیگران باز می‌کند. با وقوع تراژدی و خونریزی، مفهوم الیزین وجود آنها به سرعت توسط طبیعت و محلی‌های عصبانی به خطر می‌افتد. راستش را بگوییم، این داستان در بهترین شرایط بسیار نازک است و واقعاً به زیبایی‌های بی‌نقص متکی است تا آن را برای مدت زمان تقریباً دو ساعته‌اش پیش ببرد. سوئینتن همیشه در ایفای شخصیت‌های کمی دور از دسترس و با رویکرد کم، استاد است و خود لئو نیز دوربین را مجذوب می‌کند. اما به عنوان یک داستان‌گویی، واقعاً چیز خاصی فراتر از یک تمرین پرگویی و سنگین در ارسال یک پیام آموزنده نیست که پیشرفت بی‌پایان گردشگری باید یاد بگیرد که از چمن‌ها دور بماند و اجازه دهد طبیعت در اشکال مختلف خود در صلح زندگی کند.