فیلم Rear Window 1954

ل.ب. جفرز (جیمی استوارت)، یک عکاس ماجراجو، به خاطر یک آسیب جدی به پا به طور موقت immobilized شده است. او که کسل و بی‌حوصله است، در زمانی زندگی می‌کند که تلویزیون و اینترنت به عنوان سرگرمی در دسترس نیستند و از پنجره واقعی‌اش به حیاط نگاه می‌کند و درباره زندگی همسایگانش گمانه‌زنی می‌کند. به‌خصوص او کنجکاو است که آیا همسایه‌اش، تروالد (رایموند بر) ممکن...

ل.ب. جفرز (جیمی استوارت)، یک عکاس ماجراجو، به خاطر یک آسیب جدی به پا به طور موقت immobilized شده است. او که کسل و بی‌حوصله است، در زمانی زندگی می‌کند که تلویزیون و اینترنت به عنوان سرگرمی در دسترس نیستند و از پنجره واقعی‌اش به حیاط نگاه می‌کند و درباره زندگی همسایگانش گمانه‌زنی می‌کند. به‌خصوص او کنجکاو است که آیا همسایه‌اش، تروالد (رایموند بر) ممکن است همسرش را کشته باشد یا خیر. هیچکاک این موقعیت را از زوایای مختلف بررسی می‌کند. از یک سو، جفرز می‌تواند به عنوان یک کارآگاه باهوش در نظر گرفته شود که یک پرونده را صرفاً بر اساس مشاهدات نزدیک حل می‌کند. از سوی دیگر، او می‌تواند به عنوان یک جستجوگر و پارانوئید در نظر گرفته شود که سوءظن‌هایش ممکن است به دیگران آسیب بزند. این تفاسیر توسط آشنایان او، از جمله پرستارش (تلما ریتر) و نامزدش (گریس کلی، پرنسس آینده موناكو) بیان می‌شود. در نهایت، شواهد فیزیکی پیدا می‌شود که پرونده تروالد را حل می‌کند، اما انگیزه جفرز همچنان در سوال باقی می‌ماند. هیچکاک از این موقعیت بهره‌برداری می‌کند تا زیرنویس‌های متعددی را معرفی کند - اما این زیرنویس‌ها بسیار حداقلی هستند، جایی که تماشاگر فقط آنچه را که جفرز از پنجره‌اش می‌بیند، مشاهده می‌کند. (هشدار: اسپویلرهای ملایم در پیش است) زوج‌های تازه‌عروسی دچار مشاجره می‌شوند، یک زن افسرده به خودکشی فکر می‌کند اما توسط یک همسایه نجات می‌یابد؛ دختری جذاب ("میس تارسو") نشان می‌دهد که نه تنها یک دختر مهمانی نیست بلکه به یک دوست‌پسر غایب وفادار است. نکته سرگرم‌کننده درباره این فیلم این است که بازیگران متعدد - استوارت، کلی و بر - قرار است در فیلم‌ها و حوادث بعدی معروف‌تر شوند. **این فیلم باید قتل باشد.** ل.ب. جفرز، یک عکاس که به دلیل آسیب جسمی به صندلی چرخدار محدود شده، برای فرار از کسل‌کنندگی، شروع به مشاهده زندگی همسایگانش از پنجره آپارتمانش می‌کند. هنگامی که او به زندگی اطرافش عمیق‌تر می‌شود، قانع می‌شود که یکی از آنها مرتکب قتل شده و در نتیجه خود و نزدیکانش را در خطر جدی قرار می‌دهد. شاید مانند بیشتر فیلم‌های دیگر تحسین‌شده آلفرد هیچکاک، «پنجره عقبی» توسط افرادی با تجربه بیشتر از من، یک طرفدار ساده فیلم، مورد تجزیه و تحلیل، بررسی و نقد قرار گرفته است. پس چطور باید شروع به نوشتن یک نقد درباره فیلمی کنم که آن را یکی از بهترین‌های هیچکاک می‌دانم؟ خوب، شاید بهتر باشد فقط آنچه را که دوست دارم بنویسم بدون اینکه به تفکر روانشناختی و تجزیه و تحلیل روان انسان بپردازم! «پنجره عقبی» از داستان کارنل وولریچ به نام «این باید قتل باشد» اقتباس شده است. این فیلم ما را به عنوان تماشاگران مجبور می‌کند که به تماشای یک جستجوگر تازه‌کار بپردازیم که به کار خود مشغول است. این یک ترفند جالب از هیچکاک است و می‌توان به‌راحتی فرض کرد که کارگردان بزرگ با خنده در حال لذت بردن از این هوش خود بوده است. هیچکاک با کار از محدودیت‌های یک دکور واحد، فیلمی معمایی، جذاب، با نیش و کنایه و جنسی را شکل داده است که بازیگران با استعداد آن به فیلمنامه‌ای هوشمند، اجراهای شایسته‌ای ارائه می‌دهند. آنچه اغلب توسط کسانی که بیشتر نگران جنبه‌های روانشناختی «پنجره عقبی» هستند فراموش می‌شود، طعنه واضحی از وضعیت ل.ب. جفرز است؛ وسواس او با همسایگان محدود به یک پرونده احتمالی قتل نیست، بلکه علاقه‌اش در درجه اول به زندگی عاشقانه کسانی است که مشاهده می‌کند، و این امر او را مجبور به درک عشق زنی می‌کند که به شدت می‌خواهد در زندگی‌اش باشد! همچنین مهم است که به شایستگی هر شخصیت در این اثر توجه کنیم. کسانی که به جفرز مراجعه می‌کنند و گفتگوهایی که رخ می‌دهد، حتی مظنون به قتل نیز دارای علاقه‌ای مبهم از خود است. به ندرت فیلمی تولید شده است که هر شخصیت آن دارای عنصر حیاتی برای داستان باشد. سپس به پایان می‌رسیم که هیچکاک و تیمش تمام رشته‌ها را به هم می‌پیوندند تا ما را با لبخند معناداری رها کنند و در عین حال احساس کنیم که تحت تاثیر کارگردانی بزرگ قرار گرفته‌ایم. بی‌تردید ما در معرض یک نابغه و بخشی از فیلمی با کیفیت غیرقابل انکار قرار گرفته‌ایم. **10/10** احتمالاً این فیلم را بیش از نیم‌دوجین بار در طول سال‌ها دیده‌ام و هنوز هم مورد علاقه‌ترین فیلم هیچکاک من است، البته مورد علاقه، نه بهترین. داستان ساده‌ای دارد و در یک مکان اتفاق می‌افتد، اما اجرایی خوب از جیمز استوارت و گریس کلی دارد. **4.5/5** جیمی استوارت به طرز فوق‌العاده‌ای به عنوان عکاس نشسته در صندلی چرخدار ظاهر می‌شود که روزهای خود را به طور غیررسمی به مشاهده فعالیت‌های روزمره همسایگانش می‌گذراند. به تدریج او به یکی از آنها مشکوک می‌شود، زیرا همسر ناگهان ناپدید می‌شود و شوهر (رایموند بر) شروع به انجام سفرهای عجیب در شب می‌کند؛ تماس‌های بین‌المللی و به طور کلی رفتار عجیبی دارد. گریس کلی (دوست‌دخترش) این موضوع را کمی بیش از حد برهنه می‌داند اما به تدریج به دنیای رمزآلود او کشیده می‌شود و در نهایت به عنوان یک شرکت‌کننده فعال در تحقیقاتش وارد می‌شود و اکنون ما با یک تریلر نظریه توطئه‌ای بزرگ مواجه هستیم. تلما ریتر به عنوان "استلا" و وندل کوری به عنوان "کارآگاه دویل" فوق‌العاده‌اند. این یک درام فشرده و تنش‌زا با یک گروه بازیگران واقعاً هماهنگ تحت کارگردانی ماهرانه استاد این ژانر است. من به یک پیچش خوب در داستان به اندازه هر فرد دیگری علاقه‌مندم، اما شاید در آن زمان بهتر بود.