فیلم River of No Return 1954

پس از گذراندن مدتی در زندان، مت مایر با پسرش مارک دوباره ملاقات می‌کند و هر دو را در یک کلبه کنار رودخانه مستقر می‌کند. یک روز، او به یک زوج که در حال دست و پنجه نرم کردن با قایق خود در رودخانه هستند کمک می‌کند. این زوج شامل یک قمارباز مشکوک به نام هری وستون و دوست دختر خواننده‌اش، کی، هستند که مت...

پس از گذراندن مدتی در زندان، مت مایر با پسرش مارک دوباره ملاقات می‌کند و هر دو را در یک کلبه کنار رودخانه مستقر می‌کند. یک روز، او به یک زوج که در حال دست و پنجه نرم کردن با قایق خود در رودخانه هستند کمک می‌کند. این زوج شامل یک قمارباز مشکوک به نام هری وستون و دوست دختر خواننده‌اش، کی، هستند که مت و مارک قبلاً با آن‌ها آشنا شده‌اند. هری در تلاش است تا ادعای معدنی که به تازگی برنده شده را ثبت کند و احساس می‌کند که سفرش با اسب سریع‌تر و ایمن‌تر خواهد بود، بنابراین پس از یک درگیری، تفنگ و اسب مت را می‌دزدد. او توافق می‌کند که کی را با کالدری‌ها بگذارد و خود روانه می‌شود. وقتی مت بیدار می‌شود و آماده سفر می‌شود، به این واقعیت پی می‌برد که یک حمله هندی به خانه دورافتاده‌شان نزدیک است و به تعقیب وستون با دو نفر دیگر در کنار خود در مسیر پرخطر رودخانه می‌پردازد. «رودخانه‌ای بدون بازگشت» با بازی رابرت میچوم و مریلین مونرو و کارگردانی اتو پرمینجر، فیلمی است که هیچ‌کدام از آن‌ها بعد از پایان کار به آن فکر نکردند. این فیلم تولیدی پر از مشکل بود که در آن پرمینجر و مونرو به سطحی از تنفر نسبت به یکدیگر رسیدند و میچوم در بسیاری از موارد نقش واسطه را ایفا کرد. پرمینجر در تلاش برای ساخت اولین فیلم خود در ژانر وسترن بود و به وضوح می‌خواست آن را به عنوان نشانه‌ای از واقع‌گرایی به تصویر بکشد. او به عنوان کارگردانی سخت‌گیر، با درخواست از بازیگران برای انجام بدلکاری‌های خود، فاصله بیشتری از ستاره‌هایش گرفت، موضوعی که حتی برای میچوم حرفه‌ای نیز بیش از حد به نظر می‌رسید. داستان‌های بیشتری درباره این فیلم وجود دارد که همگی جو بدی را در طول فیلمبرداری به وجود آوردند. با اینکه این فیلم از سوی منتقدان و سازندگان مورد تنفر قرار گرفت، اما به طرز شگفت‌انگیزی اصلاً بد نیست. قطعاً داستان آن به شدت ساده است و از ارائه یک وسترن به یاد ماندنی فاصله دارد. اما با امتیاز 6.5 در IMDb، این امتیاز به‌طور تقریبی درست به نظر می‌رسد. هنوز چیزهای زیادی برای دوست داشتن در این فیلم وجود دارد. این فیلم از نظر بصری بسیار زیباست و هر چند که برخی کارهای استودیویی با فیلم‌برداری در مکان‌های طبیعی ترکیب شده، اما پرمینجر و فیلم‌بردارش، جوزف لاشل، واقعاً زیبایی‌های طبیعت را به تصویر کشیده‌اند. صحنه‌هایی در کنار رودهای آتا باسکا و باو ارزش تماشا را دارند و تأثیر آن‌ها با کار عالی تیم صدا (برنارد فریریکس و راجر هیمان) تقویت شده است. بازیگران با توجه به سطح کم کیفیت در فیلمنامه عملکرد خوبی دارند، هرچند که نقش هری وستون با بازی روی کالهون به خوبی استفاده نشده است، زیرا واضح است که 20th Century Fox تلاش می‌کرد تا از دو ستاره اصلی خود حداکثر بهره‌برداری را داشته باشد. به راستي، میچوم در این فیلم به آسانی بازی می‌کند. او از او خواسته نشده است که کار زیادی انجام دهد، اما این موضوع کار می‌کند زیرا مت کالدری بیشتر به حضور فیزیکی او مربوط می‌شود تا استعداد بازیگری‌اش. متأسفانه، مونرو پس از انتشار فیلم به شدت علیه آن موضع گرفت و آن را وسترن «ز» نامید. با این حال، او در این فیلم نقش شیرین و تأثیرگذاری ایفا کرده است. در حالی که این نقش می‌توانست به سادگی به عنوان یک کلیشه‌ای باشد، مونرو کمی تفکر انسانی در آن وارد می‌کند و به خوبی در نقش مادر جایگزین/خواهر بزرگتر در ارتباط با مارک جوان بازی می‌کند. او همچنین چهار آهنگ در این فیلم اجرا می‌کند: «من ادعای خود را ثبت می‌کنم»، «یک دلار نقره‌ای»، «در دشت» و فینال دلپذیر «رودخانه‌ای بدون بازگشت». این فیلم به هیچ وجه بهترین کار همه افراد involved نیست، اما با وجود تنفر آن‌ها از فیلم، به حدی جذاب است که نمی‌توان آن را بد دانست. به هر حال، امتیاز 6.5 از 10 به نظر من مناسب است.