فیلم Cleopatra 1963

بر زانوهای خود! این جمله‌ای است که خود کلئوپاترا به مارک آنتونی شگفت‌زده فریاد می‌زند، اما به‌طور واقعی ممکن است بسیاری در هالیوود آن را به 20th Century Fox بگویند، زمانی که این حماسه عظیم در آستانه سقوط قرار داشت. مشکلات و چالش‌های پیرامون این فیلم به افسانه‌ها شباهت دارد و تمام این داستان‌ها فیلمی دیگر را می‌سازد، اما من نمی‌خواهم به جزئیات گذشته بپردازم،...

بر زانوهای خود! این جمله‌ای است که خود کلئوپاترا به مارک آنتونی شگفت‌زده فریاد می‌زند، اما به‌طور واقعی ممکن است بسیاری در هالیوود آن را به 20th Century Fox بگویند، زمانی که این حماسه عظیم در آستانه سقوط قرار داشت. مشکلات و چالش‌های پیرامون این فیلم به افسانه‌ها شباهت دارد و تمام این داستان‌ها فیلمی دیگر را می‌سازد، اما من نمی‌خواهم به جزئیات گذشته بپردازم، زیرا چندین مستند عالی در این زمینه وجود دارد که تماشای آن‌ها الزامی است. این مستندها به نوعی توضیح می‌دهند که چرا کلئوپاترا به کلاسیک ژانر مورد انتظار بسیاری تبدیل نشد. حقیقت این است که هیچ فیلمی نمی‌توانست به انتظاراتی که پیرامون کلئوپاترا وجود داشت، پاسخ دهد. با وجود همه نقص‌ها، این فیلم هنوز هم یک spectacle باشکوه و لذت‌بخش است که به زمانی اشاره دارد که عظمت واقعاً معنایی داشت. در واقع، زمان فیلم‌سازی که ما در عصر کنونی با بازسازی‌ها و دنباله‌های سست، به آن نیاز داریم. فیلم به دو روایت تقسیم می‌شود: یکی رابطه سزار و کلئوپاترا و دیگری رابطه آنتونی و کلئوپاترا. داستان به بررسی تلاش روم برای تسخیر مصر می‌پردازد در حالی که کلئوپاترا به سختی در قدرت و روابط عاشقانه‌اش مقاومت می‌کند. بازیگران با کیفیت با قامت راست و دیالوگ‌های پیچیده، داستان را در پس‌زمینه‌ای از دکورهای باشکوه، لباس‌های دوره‌ای، عکاسی خیره‌کننده و موسیقی پرشور ارائه می‌دهند. به‌سادگی، شکوه و وسعت نمایش تماشایی است. همه دیالوگ‌ها به خوبی اجرا نمی‌شوند و برخی از مکالمات به نظر ناکافی می‌رسند؛ در حالی که در بخش دوم فیلم، درام‌های احساسی خود را نشان می‌دهند. با این حال، برای طرفداران حماسه‌های تاریخی، آن‌قدر چیزهای عالی در این فیلم وجود دارد که نمی‌توان آن را نادیده گرفت یا به عنوان فیلمی بد به شمار آورد. از رکس هاریسون و الیزابت تیلور تا ریچارد برتون و رودی مک‌داول، کلئوپاترا تجربه‌ای شاداب و چشم‌گشاست. بله! با وجود همه نقص‌ها. نمره: 8 از 10. این فیلم نمونه‌ای عالی از آنچه می‌توان زمانی که پول مشکلی نیست، انجام داد - به جز در بخش نوشتاری که به سادگی جایگزینی برای یک دست نویس خلاق و مختصر وجود ندارد. الیزابت تیلور و ریچارد برتون به خوبی - اگرچه کمی بیش از حد تئاتری - بخش خود را از این داستان حماسی زندگی یکی از مشهورترین زنان تاریخ را به انجام می‌رسانند. رکس هاریسون به عنوان سزار چندان موفق نیست، اما به‌طور کلی فکر می‌کنم این فیلم در واقع بسیار بهتر از آن چیزی است که منتقدان در آن زمان اعلام کرده بودند. عکاسی و مقیاس تولید بی‌نظیر است و لباس‌ها نیز به خوبی طراحی شده‌اند و با موسیقی ارکسترال الکس نورث ترکیب شده‌اند، احساس شکوه و عظمت دربار کلئوپاترا به خوبی منتقل می‌شود. متأسفانه، بازیگران مکمل - به‌ویژه رودی مک‌داول، مارتین لاندو و اندرو کیر - چندان قوی نیستند و داستان در انتها کمی کمرنگ می‌شود. با این حال، هرگز فیلمی مانند این را دوباره نخواهیم دید و باید به خاطر آن جشن بگیریم.