فیلم Sunday Bloody Sunday 1971

"باب" (موری هد) در اینجا به خوبی از موقعیت خود بهره‌برداری می‌کند و در مرکز یک مثلث عشقی توافقی بین پزشک یهودی مسن‌تر "دانیل" (پیتر فینچ) و "الکس" (گلندا جکسون) قرار دارد. این یک توافق مادی نیست، اما او به خوبی آن‌ها را علیه یکدیگر بازی می‌دهد و به هر کدام آن‌قدر توجه می‌کند که علاقه‌مند بمانند، اما هرگز آن‌قدر که خسته شوند یا از...

"باب" (موری هد) در اینجا به خوبی از موقعیت خود بهره‌برداری می‌کند و در مرکز یک مثلث عشقی توافقی بین پزشک یهودی مسن‌تر "دانیل" (پیتر فینچ) و "الکس" (گلندا جکسون) قرار دارد. این یک توافق مادی نیست، اما او به خوبی آن‌ها را علیه یکدیگر بازی می‌دهد و به هر کدام آن‌قدر توجه می‌کند که علاقه‌مند بمانند، اما هرگز آن‌قدر که خسته شوند یا از این وضعیت دور شوند. جوانی که با آن‌ها در ارتباط است، هنرمندی است - بیشتر شبیه به مکانو تا مونه - و وقتی فرصتی برای سفر به نیویورک پیش می‌آید، او باید انتخاب جدیدی داشته باشد و در گفتن این موضوع به شرکایش دچار مشکل می‌شود، در حالی که آن‌ها باید با این واقعیت کنار بیایند که ممکن است هیچ‌یک از آن‌ها او را در زندگی‌شان نداشته باشند. "الکس" که به تازگی طلاق گرفته، خسته است. از کارش؛ از بچه‌های جیغ‌زن دور و برش، و از به اشتراک گذاشتن معشوقش. او تلاش کرده است با روابط دیگری ارتباط برقرار کند، اما به نوعی این جوان بر او تسلط دارد و اثر جوان‌سازی دارد. "دانیل" در فرهنگی غرق شده که به طور کامل از او انتظار دارد با یک زن جوان مناسب - یا حتی یک زن مطلقه - ازدواج کند تا وضعیت حرفه‌ای‌اش را تقویت کند. او نه "بیرون" است و نه این امکان وجود دارد، و واقعاً هم به "باب" عشق نمی‌ورزد. او متوجه می‌شود که این مرد برای زندگی‌اش مضر است، اما مانند "الکس" فکر می‌کند که بودن با او بهتر از گزینه غیرقابل تصور است. در هفته‌ای که پیش از سفرش می‌گذرد، این سه نفر را در آزمون‌های آن زمان دنبال می‌کنیم، جایی که حقیقت با خیال در هم می‌آمیزد و هرکدام باید با شیاطین خود مواجه شوند. فینچ احتمالاً نقش بیشتری دارد و او با نیکی ظریف، شخصیت متضاد را بازی می‌کند - حتی با برخی از بیماران هیپوکندریاکش. جکسون نیز به همین ترتیب، شخصیتی با لبخند و استواری را به تصویر می‌کشد که واقع‌گرایی خاصی دارد و این اجرا را کاملاً طبیعی جلوه می‌دهد. اما این "هد" است که به نظر من واقعاً درخشیده است. ظاهراً بی‌ثبات و خودخواه، اما هرچه بیشتر "باب" را به تصویر می‌کشد، شخصیتش واقعی‌تر و پیچیده‌تر می‌شود و وجود تقریباً گذرایش بیشتر ناامیدکننده به نظر می‌رسد. این فیلم از نظر سرعت، سریع‌ترین نیست، اما فکر می‌کنم این موضوع اجازه می‌دهد تا اجراها و یک فیلمنامه با مشاهده قوی عمیق‌تر نفوذ کند قبل از اینکه به یک نتیجه‌گیری برسد که احتمالاً تنها نتیجه‌ای است که می‌توانست کار کند. این فیلم کهنه شده است و بسیاری از عوامل شوکه‌کننده‌اش حالا کم‌اثر شده‌اند، اما هنوز هم یک بررسی جالب از آداب و رسوم اوایل دهه ۱۹۷۰ است.