فیلم Austin Powers: the Spy Who Shagged Me 1999

با وجود تلاش‌های مایک مایرز، این فیلم هیچ چیز جدیدی ندارد، داستانش احمقانه و poorly نوشته شده است و خنده‌دار نیست. پس از موفقیت بزرگ فیلم اول، دنباله آن به راحتی قابل پیش‌بینی شد. واضح بود که آن‌ها سعی خواهند کرد فیلم دومی بسازند که داستان را ادامه دهد و کمی بیشتر از گیشه پول درآورد. من طرفدار این نوع شوخی‌ها نیستم، که خیلی مبتذل و...

با وجود تلاش‌های مایک مایرز، این فیلم هیچ چیز جدیدی ندارد، داستانش احمقانه و poorly نوشته شده است و خنده‌دار نیست. پس از موفقیت بزرگ فیلم اول، دنباله آن به راحتی قابل پیش‌بینی شد. واضح بود که آن‌ها سعی خواهند کرد فیلم دومی بسازند که داستان را ادامه دهد و کمی بیشتر از گیشه پول درآورد. من طرفدار این نوع شوخی‌ها نیستم، که خیلی مبتذل و جنسی هستند، اما فکر می‌کنم این فیلم به‌طور صادقانه‌ای بدتر از فیلم قبلی‌اش بود. بزرگ‌ترین مشکل این فیلم نه تنها جوک‌های کثیف و احمقانه و عدم حس شوخی، بلکه فیلمنامه‌ای poorly نوشته شده است که فاقد ایده‌های اصلی و خسته‌کننده است. داستان فیلم بسیار ساده است: آستین پاورز، که دوباره مجرد و آزاد است، سرانجام متوجه می‌شود که دکتر ایول، سال‌ها قبل، از یک دستگاه زمان برای دزدیدن «مردانگی» او استفاده کرده است در حالی که او یخ زده بود. برای مردی به‌هم‌ریخته و عجیب‌وغریب مانند پاورز، بدون آنچه او «موژو» می‌نامد، به سادگی فاجعه‌بار است. بنابراین او باید از یک دستگاه زمان دیگر استفاده کند، به دهه ۶۰ برگردد و سعی کند دکتر ایول را متوقف کند تا مردانگی‌اش را به دست آورد. واقعاً احمقانه به نظر می‌رسد؟ شاید به همین دلیل باشد! و ترجیح می‌دهم به پایان اشاره نکنم، جایی که دو نسخه از شخصیت اصلی وجود دارد و به این نتیجه می‌رسیم که در واقع هیچ‌وقت لازم نبود که او مردانگی‌اش را بازیابی کند. علاوه بر اینکه احمقانه است، فیلم همچنین بی‌معناست. مایرز همچنان بر روی شخصیت‌های اصلی فیلم، یعنی قهرمان، بزرگ‌ترین شرور و یک مجرم دفرمه که چیزی جز یک دسته چربی اسکاتلندی نیست، تأکید می‌کند (آیا اسکات‌ها از چنین کاریکاتوری ناراحت می‌شوند؟). او بازیگر خوبی است و هیچ شکی ندارم که به کارش متعهد است. با این حال، بقیه بازیگران جالب نیستند، خسته‌کننده‌اند و به نظر نمی‌رسد که ایده‌ای داشته باشند یا حتی سعی کنند چیزی به تولید اضافه کنند که کیفیت آن را افزایش دهد. هدر گراهام زیباست، اما به‌عنوان بازیگر خیلی خوب نیست و فیلم او را از صرف بقیه دوران حرفه‌ایش در ساخت فیلم‌های بزرگسالانه نجات داد. ست گرین نیز سعی می‌کند کاری باهوش و جالب انجام دهد، اما زمان و مواد باکیفیت کافی ندارد. در نهایت، یک نکته مثبت برای ورن ترویر و میندی استرلینگ. از نظر فنی، فیلم نسبتاً ضعیف است. فیلم به شدت بر روی ظاهر رنگارنگ و چشم‌نواز دهه ۶۰ تمرکز دارد و این زیباترین و شیک‌ترین جنبه کل فیلم است. من از لباس‌ها، دکورها و شخصیت‌پردازی‌ها، به ویژه مایرز که در شخصیت‌های مختلفی که ایفا می‌کند، بسیار چابک و ماهر است، خوشم آمد (در واقع، فیلم برای جایزه اسکار در بخش شخصیت‌پردازی نامزد شد). فیلم‌برداری نیز سعی دارد از زیبایی بصری موجود بهره‌برداری کند و ویرایش به دنبال ایجاد ریتمی غیر خسته‌کننده برای فیلم بوده است. نمی‌توانم بگویم که تلاش‌ها بیهوده بوده‌اند؛ فیلم اگر کندتر بود، غیرقابل تحمل می‌شد. به نظر من، این تنها فیلم خوب از کل سری است. من در طول کل فیلم می‌خندیدم. دو فیلم دیگر در مقایسه با این یکی افتضاح بودند.