فیلم Once Upon a Time in America 1984

فیلمی کلیشه‌ای از سرجیو لئونه با صحنه‌های انتظار بی‌پایان و عبور از معابر. این فیلم یکی از اجراهایی است که باعث شد رابرت دنیرو به بازیگری که هست تبدیل شود و داستانی جالب را روایت می‌کند که به تحول آمریکا در دوران ممنوعیت الکل می‌پردازد. **این فیلم عالی است و اهمیت تولید پس از فیلم‌برداری خوب را نشان می‌دهد و اینکه چگونه تدوین بد می‌تواند کل...

فیلمی کلیشه‌ای از سرجیو لئونه با صحنه‌های انتظار بی‌پایان و عبور از معابر. این فیلم یکی از اجراهایی است که باعث شد رابرت دنیرو به بازیگری که هست تبدیل شود و داستانی جالب را روایت می‌کند که به تحول آمریکا در دوران ممنوعیت الکل می‌پردازد. **این فیلم عالی است و اهمیت تولید پس از فیلم‌برداری خوب را نشان می‌دهد و اینکه چگونه تدوین بد می‌تواند کل اثر را خراب کند.** برخی فیلم‌ها به قدری ما را تحت تأثیر قرار می‌دهند که واقعاً متعجب می‌شویم وقتی متوجه می‌شویم چقدر از جوایز بزرگ نادیده گرفته شده‌اند. این فیلم یکی از آن‌هاست: واقعاً شگفت‌زده شدم وقتی فهمیدم حتی نامزد اسکار یا گلدن گلوب هم نشده است… و مجبور شدم کمی تحقیق کنم تا بفهمم چرا این اتفاق افتاد. این فیلم شاید یکی از بهترین‌های فیلم‌شناسی وسیع سرجیو لئونه باشد و اغلب با سایر فیلم‌های بزرگ گنگستری مانند "پدرخوانده" مقایسه می‌شود. شخصاً جرات نمی‌کنم این مقایسه را انجام دهم، اما هنوز می‌توانم این فیلم را در "ده فیلم برتر" فیلم‌های گنگستری قرار دهم. جالب است که این فیلم در آمریکا شکست بزرگی در گیشه داشت زیرا بر روی نسخه‌ای بسیار کوتاه شده، حدود دو ساعت و نیم، اصرار داشتند. نسخه‌ای به قدری فراموش‌شدنی و بد تدوین که هیچ کس داستان را درک نکرد و فیلم شانسی برای نامزدی در بالاترین جوایز صنعت نداشت! این موضوع ثابت می‌کند که تدوین خوب تا چه حد برای کیفیت محصول اهمیت دارد. گاهی یک فیلم طولانی‌تر بهتر از یک نسخه مختصر و بی‌روح است. فیلمنامه فوق‌العاده است و مسیر جنایی گروه کوچکی از جوانان یک جامعه یهودی در نیویورک را از دهه ۲۰ تا ۶۰ دنبال می‌کند. داستان حول شخصیت نودلز می‌چرخد، اما شخصیت اصلی در نهایت مکس است که به رئیس باند تبدیل می‌شود. رابطه آنها به خوبی بررسی شده است. با این حال، همه چیز به خوبی پیش نمی‌رود: یک زیر داستان عاشقانه بین نودلز و دبورا وجود دارد که هرگز بیشتر از این پیش نمی‌رود، چندین شخصیت وجود دارند که به نظر می‌رسند خیلی سطحی و کم‌عمق هستند و برخی از موقعیت‌ها هستند که فیلم نمی‌داند چگونه باید به درستی به آنها پرداخته شود (مشخص‌ترین مورد مرگ خشونت‌آمیز جوان‌ترین عضو باند است). نمی‌توانم بگویم چند مورد از این مشکلات در اتاق تدوین آغاز شد، با برش‌های رادیکال در داستان روایت‌شده. رابرت دنیرو یکی از اولین نام‌هایی بود که برای بازی در این فیلم انتخاب شد و در انتخاب چند بازیگر دیگر نیز نظر داشت. دنیرو بی‌نقص است و کار فوق‌العاده‌ای ارائه می‌دهد. به علاوه، فکر می‌کنم این موضوع به چسباندن تصویر این بازیگر به فیلم‌های جنایی در ذهن مردم کمک کرده است، همرا با "راننده تاکسی" و "رفقای خوب". جیمز وودز نیز در نقشی که به او داده شده فوق‌العاده است و با این فیلم بهترین کار سینمایی خود را به جا می‌گذارد. الیزابت مک‌گوورن نیز در اینجا خوب عمل می‌کند، هرچند احساس می‌کنم این بازیگر نتوانسته بعداً کارنامه‌اش را به اوج برساند (من تنها حالا او را در "داونتون ابی" واقعاً موفق دیدم). همچنین از مشارکت کوتاه اما قابل توجه جنیفر کانلی، که هنوز خیلی جوان بود، خوشم آمد. و برای جو پسچی متاسفم، زیرا این بازیگر تنها در چند صحنه ظاهر می‌شود (شاید او نیز قربانی برش‌های رادیکال در اتاق تدوین باشد). لئونه از تمام دانش خود در این فیلم استفاده می‌کند و به ما سینماتوگرافی خیره‌کننده و زیبایی ارائه می‌دهد که می‌داند چگونه از حرکات دوربین آرام، نمای نزدیک در صحنه‌های برجسته و رنگ‌های شدید بهره‌برداری کند. فلش‌بک‌ها به خوبی مشخص شده‌اند و هر کسی که با این منبع سینمایی آشنا باشد، در پیگیری پیشرفت‌ها و پسرفت‌های زمانی که اتفاق می‌افتد، مشکلی نخواهد داشت. جلوه‌های ویژه به خوبی کار خود را انجام می‌دهند، لباس‌ها عالی هستند و شخصیت‌پردازی در برخی لحظات خوب است (دنیرو به طرز استادانه‌ای پیر شده و به شدت به آنچه امروز هست شباهت دارد). به عنوان فیلمی که انتظار داریم جرم و خشونت در آن وجود داشته باشد، ما با مجموعه‌ای از صحنه‌های خشونت‌آمیز و موقعیت‌های گرافیکی مواجه هستیم که شامل قتل‌های وحشیانه، کتک‌کاری و تیراندازی، همچنین روابط جنسی نوجوانان، تماشاگری و به‌ویژه یک صحنه تجاوز طولانی و به‌طرزی گرافیکی است. این فیلم برای افراد ضعیف‌النفس مناسب نیست. یک کلمه پایانی برای موسیقی متن، اثر انیو موریكونه. این موسیقی به شدت مورد تحسین اهل فن است و من اعتراف می‌کنم که کار می‌کند، اما من طرفدار نی‌انبان نیستم. احساس می‌کنم این موسیقی به فیلم حال و هوای شرقی می‌دهد، چیزی که بیشتر انتظارش را از موسیقی یک فیلم هنرهای رزمی داشتم. به طرز بسیار قوی (و با نمره‌گذاری خوب از موریكونه) روایت می‌شود، این فیلم ما را نشسته و به یک دوره چهل ساله در زندگی نودلز (رابرت دنیرو) و توسعه شهر نیویورک می‌برد. محتوای یک چمدان قدیمی به عنوان یادآوری عمل می‌کند در حالی که مرور زمان نشان می‌دهد چگونه او و سه نفر از دوستان دوران کودکی‌اش تصمیم می‌گیرند که چاه فاضلاب برای آنها مناسب نیست و اینکه استفاده از "سیستم" تنها راه پیشرفت است. ممنوعیت، خشونت، جرم و بربریت در آن زمان ارزشیابی بودند و "نودلز" یاد می‌گیرد که در مورد چنین مسائلی بی‌ملاحظه باشد. عشق و رومانس نیز در اینجا به تصویر کشیده می‌شود - انتخاب‌ها، سازش‌ها و تراژدی‌ها همه ویژگی‌هایی هستند که سرجیو لئونه و دنیرو ما را در توالی زمانی پرشور و پرشخصیت غرق می‌کنند. فیلم فوق‌العاده به نظر می‌رسد، توجه به جزئیات بی‌نظیر است و یک گروه بازیگری بسیار قوی به ما احساسی می‌دهد که واقعاً در بیشتر زمان‌ها آنجا هستیم. زندگی و نفس کشیدن در فقر، خطر، فرصت و شاید، ناچاری، از مسیرهایی که این بچه‌ها در دهه ۳۰ طی کردند. این فیلم بسیار طولانی است، اما این طول مؤثر است نه کسل‌کننده. این امکان را به شخصیت‌ها می‌دهد که توسعه یابند، نفس بکشند و سپس ناپدید شوند - تنها، شاید، در قالبی متفاوت بعداً دوباره ظاهر شوند. پیری نیز در اینجا عاملی است - درست همان‌طور که آنها اوج می‌گیرند، دیگران نیز با استانداردها و اخلاقیات متفاوت اوج می‌گیرند - حس وفاداری و یکپارچگی آنها با هم تطابق ندارد! عدم نامزدی در اسکار، واقعاً عجیب است - این به‌راحتی یکی از بهترین و واقعی‌ترین تصاویری است که سینما از ظهور نیویورک ارائه داده است. اگر می‌توانید نسخه کارگردان را بر روی صفحه بزرگ ببینید - این به تمرکز توجه کمک می‌کند، سینماتوگرافی را به بهترین شکل نشان می‌دهد و کمک می‌کند تا درک کنیم که دیدگاه لئونه چقدر وسیع بود.