فیلم The Four Feathers 1939

من coward بوده‌ام – و این موضوع مرا خوشحال نکرد. بهترین اقتباس سینمایی از رمان A.E.W. Mason در اینجا وجود دارد، داستانی هیجان‌انگیز و احساسی از یک نظامی که توسط نزدیک‌ترین افرادش به عنوان coward برچسب‌گذاری می‌شود. هاوارد فاورهام چهار پر به عنوان نشانه‌ای از بزدلی دریافت می‌کند و بر اساس این تحقیر، برای اثبات خود در برابر هم‌قطارانش در جنگ مهدی‌ها در سال ۱۸۹۵ الهام...

من coward بوده‌ام – و این موضوع مرا خوشحال نکرد. بهترین اقتباس سینمایی از رمان A.E.W. Mason در اینجا وجود دارد، داستانی هیجان‌انگیز و احساسی از یک نظامی که توسط نزدیک‌ترین افرادش به عنوان coward برچسب‌گذاری می‌شود. هاوارد فاورهام چهار پر به عنوان نشانه‌ای از بزدلی دریافت می‌کند و بر اساس این تحقیر، برای اثبات خود در برابر هم‌قطارانش در جنگ مهدی‌ها در سال ۱۸۹۵ الهام می‌گیرد. زولتان کوردای بزرگ تمام تلاش خود را برای تولید این فیلم به کار برد. سال ۱۹۳۹ سالی درخشان برای سینما بود، شاید بزرگ‌ترین سال تاریخ. طرفداران فیلم‌های اکشن/ماجراجویی در این سال با آثار برجسته‌ای همچون "Beau Geste"، "Gunga Din" و "The Four Feathers" مورد لطف قرار گرفتند. دومی یک تولید ممتاز است، یک نمایش تکنیکالر از شجاعت و کدهای مردانگی همچون شجاعت و افتخار. برخی ممکن است به شدت‌طلبی امپریالیستی که در طول فیلم به نمایش گذاشته می‌شود، اعتراض کنند و برخی شخصیت‌ها کاملاً مربوط به آن دوران هستند، اما با توجه به مهارت بالای کارگردانی، بازیگری، طراحی لباس، عکاسی و موسیقی، این فیلم سینما کلاسیک در خالص‌ترین شکل خود است. ۹/۱۰ **یک جواهر کمی فراموش‌شده که شاید شایسته بازبینی عمومی باشد.** این فیلم یکی از چندین اقتباس از رمانی است که در دوران فتح انگلستان و مصر بر سودان روایت می‌شود. این فیلم بسیار خوب است و باید در زمان خود یک "سوپر تولید" محسوب می‌شده است. کارگردانی بسیار خوب زولتان کوردای که در یک تولید لوکس و دقیق که هیچ تلاشی را دریغ نکرده، به احتمال زیاد یکی از بهترین اقتباس‌های سینمایی از این رمان است. و با این حال، به طور ناعادلانه‌ای فراموش شده است! برای آن‌هایی که نمی‌دانند یا به یاد نمی‌آورند، داخل قاره آفریقا تنها پس از کنفرانس برلین در سال ۱۸۸۵ مستعمره شد. چهارده کشور در این کنفرانس شرکت کردند، از جمله ایالات متحده و کشورهای اروپایی بدون مستعمره، مانند سوئد. در میان مسائل مختلف مورد بررسی (پایان تجارت برده، آزادی ناوبری در برخی رودخانه‌ها و آزادسازی تجارت در برخی مناطق ساحلی)، مبانی قانونی اشغال داخل آفریقا مورد بحث قرار گرفت: البته برای اروپایی‌ها در آن زمان، حقوق قبایل بومی هیچ ارزشی نداشت و آن‌ها فقط وحشی بودند. این موضوع امروز خشم‌آور است، اما در پرتو آن زمان قابل درک است. در نتیجه، امپراتوری‌های اصلی اروپا به سرعت به ارسال کاوشگرانی برای بررسی و تعیین مرزهای خود در آفریقا شتافتند. بریتانیا خواهان تصرف نوار وسیعی از زمین بین قاهره و کیپ‌تاون بود و به همین دلیل تصمیم به کنترل مصر گرفت، که در آن زمان یک پادشاهی نیمه‌مستقل تحت سلطه سلطان استانبول بود، که چندین دهه پیش سودان را فتح کرده بود. پس از کمک به پادشاه مصری، توفیق پاشا، برای زنده ماندن از یک شورش، بریتانیایی‌ها کنترل واقعی پادشاهی را به دست گرفتند. با این حال، در سال ۱۸۸۱، مصری‌ها کنترل سودان را به یک جنبش انقلابی اسلامی به رهبری یک پیامبر خودخوانده، مهدی، از دست دادند. این شورش در برابر چندین expeditions نظامی مقاومت کرد که به کشته شدن ژنرال محبوب چارلز گوردون منجر شد. فیلم با این رویدادها و زمینه تاریخی آغاز می‌شود. در زمانی که کاروان امداد به سودان در حال آماده‌سازی است، شخصیت اصلی، هری فاورهام، از خدمت در هنگی که در آن افسر است، درخواست خروج می‌کند. او هرگز نمی‌خواست نظامی باشد و به اجبار پدرش به این کار سوق داده شده و در نهایت با مرگ او از این تعهد آزاد شده است. اما هم‌رزمان و نامزدش این موضوع را درک نکردند و فاورهام چهار پر سفید را در اختیار گرفت، نشانه‌ای سمبلیک که به مردانی که به خاطر عدم خدمت به کشورشان در صفوف نظامی بزدل تلقی می‌شوند، داده می‌شود. جان کلمنتس در نقش اصلی بسیار خوب عمل می‌کند و به شخصیت خود، ترکیبی از نجابت و سخاوت همراه با جوانی و شجاعت که او به تدریج کشف می‌کند، می‌بخشد. رالف ریچاردسون، جک آلن و دونالد گری در نقش افسران بریتانیایی که خود را از نگرش شخصیت اصلی جدا می‌کنند، بی‌نقص بودند. جون دوپره در اینجا کار زیادی برای انجام ندارد، اما آنچه انجام می‌دهد بسیار خوب است. در سطح فنی، باید به کارگردانی کوردای اشاره کرد که در این پروژه همکاری نزدیک با برادرانش داشت. عکاسی به‌سادگی فوق‌العاده است و رنگ‌ها، در درخشندگی و شدت‌شان، جشنواره‌ای برای چشم‌ها هستند. دقت و وسواس کارگردان به دقت تاریخی بسیار کمک کرده است، که یکی از نگرانی‌های او بود و دلیل نهایی‌ای که او تصمیم به فیلمبرداری بسیاری از صحنه‌های نبرد در سودان گرفت، بسیار نزدیک به مکان‌هایی است که در واقع نبردها رخ داده‌اند. در واقع، وقتی برای نوشتن این نقد تحقیق می‌کردم، حتی خواندم که کارگردان از فرصت استفاده کرده و با افرادی که آن رویدادها را تجربه کرده بودند، ملاقات کرده و حتی آموزش نظامی دوره‌ای به بازیگران اضافی داده است، جایی که ما همچنین می‌توانیم برخی از سربازان واقعی ارتش بریتانیا را پیدا کنیم. صحنه‌ها، لباس‌ها، لوازم و تسلیحات جزئیاتی بودند که به دقت طراحی شده بودند تا به طور وفادارانه آنچه را که ممکن بود در آن زمان پیدا کنیم، بازسازی کنند. البته، نقص‌هایی وجود دارد، اما آن‌ها بی‌اهمیت هستند. قبل از پایان، یک کلمه تحسین برای موسیقی متن، که توسط میکلوش روژا ساخته شده است. یک افسر بریتانیایی (جان کلمنتس) به خدمت در ارتش کیچنر فراخوانده می‌شود که قرار است برای انتقام از شکست ژنرال گوردون در سودان اقدام کند. او عمیقاً عاشق نامزدش (جون دوپره) است، اما تصمیم می‌گیرد خانواده‌اش را به حرفه‌اش اولویت دهد. این تصمیم اشتباه است - نامزدش و سه نفر از هم‌وطنان نزدیکش (رالف ریچاردسون، جک آلن و دونالد گری) او را coward تلقی کرده و پرچم زردی را به او می‌دهند - یک پر سفید - و نامزدی‌اش با دختر یک ژنرال بازنشسته (سی. آوبری اسمیت) به پایان می‌رسد. او تصمیم می‌گیرد به‌طور ناشناس پشت سر همکارانش به بیابان برود و هر یک از آن‌ها را در مواجهه با خطرات و چالش‌های مأموریتشان دنبال کند. دوباره، کوردای با مجموعه‌ای از اجراهای قوی و داستان ماجراجویانه‌ای فوق‌العاده رنگارنگ و خوب-paced از عزم و خیانت که با اندکی غم نیز آغشته است، ما را شگفت‌زده می‌کند. می‌گویم این فیلم به‌همان اندازه خوب است که نسخه ۱۹۲۹ مرین سی. کوپر. (پ.ن: مراقب جان لوری در نقش "خلیفه" باشید!!!)